„Pięćsetka” kombi
W 1960 roku pojawiły się kolejne dwie odmiany modelu: 500 D oraz 500 Giardiniera. Fiat 500 D odróżniał się od starszego modelu 500 Nuova silnikiem. Wykorzystano w nim jednostkę o pojemności 499 cm3 o mocy 17 KM. W modelu pozostawiono drzwi otwierające się pod wiatr, jednak dach nie zwijał się do tyłu aż tak daleko, jak w pierwszym modelu. Odmiana 500 D z dachem składającym się wraz z tylną szybą była dostępna pod nazwą Transformable. Fiat 500 Giardiniera, oferowany na niektórych rynkach jako 500 K, to odmiana kombi. Silnik został w nim zamontowany pod podłogą bagażnika, dzięki czemu uzyskano płaską powierzchnię ładunkową. Model zachował drzwi otwierające się pod wiatr. Jego dach składał się niemal na całej długości, odsłaniając niebo zarówno nad kierowcą i pasażerem, jak i osobami z tyłu. Fiat 500 Furgoncino to odmiana Giardiniery w wersji van – bez tylnych siedzeń. W 1966 roku przeniesiono produkcję modelu 500 Giardiniera pod zależną od Fiata spółkę Autobianchi. Auto było produkowane do 1977 roku, od 1968 roku sprzedawano je jako Autobianchi Giardiniera.
Fiat 500 w wersji „premium”
Kolejna odmiana oznaczona jako 500 F pojawiła się w 1965 roku. Wraz z nią zmieniono miejsce mocowania zawiasów drzwi – nie były one już otwierane pod wiatr. W 1968 roku dodano do oferty Fiata 500 L (Lusso), który był sprzedawany równolegle z wersją 500 F. Fiat 500 Lusso był jednak bardziej „bogatszą” opcją. Wyróżniały go m.in. rurowe osłony zderzaków, chromowane listwy oraz jasne wykończenie wokół szyb z przodu i z tyłu. Samochód różnił się także wnętrzem. Deska rozdzielcza nie była już tylko kawałkiem pomalowanego metalu. Pokryto ją czarnym tworzywem sztucznym. Okrągły prędkościomierz zastąpiono nowym, który miał kształt trapezu. Zmieniła się też kierownica i klamki drzwi. Technicznie Fiat 500 L nie różnił się od wersji 500 F poza jednym szczegółem – opony diagonalne zastąpiono radialnymi.
Fiat 500 Rinnovata – „odnowiony” model przed zakończeniem produkcji
Ostatnia odsłona klasycznego Fiata 500 została oznaczona symbolem R, pochodzącym od słowa Rinnovata. Fiat 500 R był wytwarzany od 1971. W tej wersji zastosowano większy silnik o pojemności 594 cm3, który trafił także do Fiata 124 produkowanego od września 1972 roku. Jednostka osiągała taką samą moc znamionową co mniejszy silniki z Fiata 500 L. Moc maksymalna była w nim jednak dostępna przy niższych obrotach. Samochód oferował też nieco wyższy moment obrotowy. W produkcji Fiata 500 R stosowano podłogę z wersji 500 L lub z modelu 126. Fiat 500 R był wygodniejszy od swoich poprzednich wersji, ale także prościej wykończony. Pominięto m.in. wskaźnik poziomu paliwa, który zastąpiono wskaźnikiem informującym jedynie o niskim poziomie paliwa. Produkcję zakończono w 1975 roku. Do 1977 roku powstawał wspomniany wcześniej Autobianchi Giardiniera. Łączna produkcja klasycznej „pięćsetki” we wszystkich odmianach i wersjach zamknęła się na mniej więcej czterech milionach egzemplarzy.
Specjalne i limitowane wersje Fiata 500
Fiat 500 był w latach 1958-1962 produkowany w niewielkim nakładzie w wersji przeznaczonej na rynek amerykański. Powstała też wersja specjalna Fiat 500 Jolly Ghia zaprojektowana przez firmę Carrozzeria Ghia. Wariant „Jolly” był limitowaną edycją o otwartej konstrukcji. Auto było pozbawione drzwi i wykorzystywało wiklinowe siedzenia oraz zdejmowany dach z tkaniny.
Najbardziej wyczynową odmianą klasycznego Fiata 500 był model Abarth 695 SS (Super Sport) stworzona przez Carlo Abartha. Wyprodukowano około 1000 sztuk Abartha 695 SS. Samochód zaprezentowano w 1964 roku, do oferty trafił w 1966. Wyróżniał się on innym znaczkiem w logo oraz symbolami herbu po bokach samochodu. Zastosowano w nim również wyższą pokrywę silnika w celu poprawy stabilności i skuteczności chłodzenia. Większe zmiany zaszły w mechanice samochodu, co pozwoliło zwiększyć prędkość maksymalną do 140 km/h. Pojemność silnika wzrosła do 689,5 cm3. Zmieniono w nim m.in. tłoki oraz wałek rozrządu. Zmodernizowano również zawory. Efektem tego jednostka osiągała moc maksymalną 38 KM oraz moment obrotowy 57 Nm.
